"life is good..."

Derde verslag
Nu Nederland zo'n beetje ontwaakt (7 uur) en hier de dag al weer ten einde loopt zal ik nog eens een paar alledaagse belevenissen beschrijven. Niet spectaculair allemaal, maar wel heel erg plezierig.
Allereerst overigens bedankt voor alle reacties. Het is gewoon leuk om iets te horen van bekenden als je zo ver weg bent. Door Suzan (onze tweede ruilpartner van het Zuidereiland) warden we zelfs special welkom geheten in Nw Zeeland! Aardig!
Met de "inner circle" (klein)kinderen etc) hebben we natuurlijk meer en vrijwel dagelijks contact via de moderne media, maar reacties via deze reissite zijn ook altijd welkom.
Sinds we hier in Nw Z zijn hebben we alleen nog maar mooi weer gehad: zo'n 26 graden en vrijwel steeds zonnig. Heerlijke temperaturen dus. Wel klagen de Kiwi's dat het veel te droog is. Het heeft al lange tijd niet meer behoorlijk geregend. Je ziet dat ook aan het landschap: de intens groene heuvels en weiden die wij kennen van de vorige keren, zijn nu geel en bruin van de droogte. Gelukkig zijn de bossen en overige begroeing wel in de normale groene kleuren, anders zou het er zo maar troosteloos uit kunnen zien.
Meer draagbare temperaturen dus dan in Singapore en dus ook minder vermoeiend. Over Singapore gesproken: wat ons daar nog opviel was de vreedzame wijze waarop al die verschillende culturen en geloven naast elkaar bestaan. Tempels en heiligdommen van diverse religies staan soms pal naast elkaar. We zijn een boedistische tempel in geweest en dat baarde geen enkel opzien: gewoon je schoenen uitdoen en verder rondkijken. Een paar foto's sturen we hierbij nog.
Je merkt niets van spanningen of problemen. Wel schijnt elke groep in eigen kring te leven en zich niet snel te mengen met anderen.
Terug naar Kiwiland. Kiwi is een soort erenaam die je alleen mag dragen als je lang genoeg in dit land bent. Dereck en Mo zijn hier nu 43 jaar en claimen echte Kiwi's te zijn.
Een halve kwamen we tegen toen we in Thames (zo'n beetje de hoofdstad van de region Coromandel) wat aten tussen de middag. De uitbater van het restaurantje bleek een ex Nederlander te zijn die in 1992 geimmigreerd was. Al helemaal verkiwied. Hij vertelde trouwens dat een jaar of 3 geleden hij in zijn snackbar "overvallen" was door de crew van Robert ten Brinke, die hem in het kader van het programma All you need is love plotseling confronteerde met zijn ouders: hij was er nog ontdaan van.
We hebben dinsdag voor het eerst een heel eind gereden met "onze" auto: afgezien van een enkele keer de ruitenwisses aan in plaats van de richtingaanwijzer, ging dit goed. Via een schiterende, zeer bochtige weg zijn we door het prachtige heuvellandschap naar Whangamata gereden. Een badplaats gelegen aan de Pacific aan de oostkust van Coromandel met fijne stranden. Dus wandelen over het witte zand. Mijn "pootje" houdt zich trouwens hierbij prima en ik kan al bijna alles weer doen wat ik wil. Ook niet gedacht toen ik de blessure opliep half November vorig jaar.
Natuurlijk hadden we weer vergeten eerst zonnebrand op te doen, dus weer meer roodhuid. In het dorp daarna eerst deze noodzakelijke spullen aangeschaft.
Gisteren zijn we met Mo en Dereck - die bivakkeren bij een broer in de buurt (zij komen in de zomer naar Europa en ook naar ons huis) -onze auto naar de garage wezen brengen vanwege een al lopende afspraak om een gat in de voorruit te laten repareren. Omdat dit een uur of 6 in beslag nam, zijn we met hen een beetje de omgeving gaan verkennen. Ook naar de Pack 'n Save geweest, een soort cash and carry supermarket en wereld beroemd in Nw Zeeland. Een kilo supergarnalen gekocht die we zo gaan eten.
Bij terugkeer bij de garage kon ik een prachtige oude brandweerwagen kopen: helaas paste die niet in de koffer (zie foto).
Vandaag eerst "normale" dingen gedaan, waaronder de was (door Ineke). Hoort bij het wonen hier. Daarna voor het eerst gefietst. Op de mountainbikes van Mo en Dereck. Een stuk van de Hauraki Rail Trail (een oud verlaten spoorlijntje waar ze een gravelpad van gemaakt hebben). Geweldig mooi: fietsen, soms over hangbruggen of door een smalle tunnel van 1100 meter lang in een soort Ardeche landschap, maar dan met geheel andere vegetatie. Vooral de boomvarens zijn allom aanwezig. We zijn tot aan een waterval gefietst (richting Waihi) en daar in een zo idyllisch gelegen eettentje wat genuttigd. Niet verkeerd dus, vandaar de titel hierboven "Life is good..."

Tot een volgende keer!