Einde in zicht van prachtige periode...

Hallo allemaal,

Het is alweer meer dan een maand geleden dat we iets van ons lieten horen via deze blog. We zijn cq wonen nu al 8 weken in de Golden Bay (en zijn al 3 maanden van huis)! En die tijd is voorbij gevlogen, ondanks dat we niet echt een spectaculair leven leiden.
Wel hebben we in deze 2 maanden hier ervaren hoe het is - tot op zekere hoogte natuurlijk -om hier echt te wonen. We hebben de overgang meegemaakt van (na) zomer naar hersfst en ons verbaasd hoe prachtig die is. Ondanks dat de dagen steeds korter worden (om half 6 is het nu donker), blijft het weer op een paar dagen na fantastisch! Vrijwel elke dag schijnt de zon en verwarmt dan de Golden Bay. Soms met een zwoel windje erbij, vaak ook vrijwel windstil, maar soms ook met frisse zuidenwind (Antarctica ligt immers zuidelijk van hier). Maar altijd is de zon krachtig en warm. De avonden en nachten zijn wel heel fris. Om een uur of 6 wordt de houtkachel nu aangestoken. Al met al een ideaal klimaat vinden wij.

De Golden Bay en ook de andere kant van de berg tot en met Nelson (waar we drie dagen geweest zijn) kent weinig geheimen meer voor ons: vrijwel elke weg, baai en vallei hebben we wel verkend, steeds weer onder de indruk van de schoonheid van het landschap.
Het landschap wordt met name ook verfraaid door de vele losstaande oude bomen, meestal van een soort die wij niet kennen: dikke knoestige stammen met reusachtige kruinen. Koeien en schapen hebben altijd wel schaduw als ze dat willen. Dat mis je in Nederland omdat alles daar overwegend strak en kaal getrokken is, helaas.

De mooiste beach die we ooit gezien hebben is wel Wharariki Beach aan de noordkant van Farewell Spit (boven Puponga), te bereiken via een bochtige gravelroad en een wandeling van een uurtje. Prachtige hoge duinenrijen, vele wit oplichtende verlaten baaitjes met op het strand en iets in zee reusachtige grillige rotsformaties met diepe kloven en grotten (die bij vloed geheel onderlopen). Het is ook hier dat die Nederlandse jongen (backpacker) een week of 10 geleden vermist werd. Na weken zoeken hebben ze stoffelijke resten van hem gevonden. Waarschijnlijk is hij in een van die grotten - waar hij kennelijk wel eens mediteerde - overvallen door de vloed die hier inderdaad snel kan opkomen.
Op Wharariki Beach zijn we een aantal keren geweest en hebben vooral ook genoten van de jonge zeehonden (pupseals) die hier in een soort natuurlijke crèche leven. Ze stoeien letterlijk als jonge honden met elkaar en zijn totaal niet schuw.

De Takaka Hill zijn we inmiddels wel een keer of 5 overgestoken. De hill (berg dus eigenlijk) is zo'n 1000 meter hoog en spectaculair om te berijden. Van Marion, de krasse buurvrouw, hoorden we dat de state highway erover de meest kostbare weg van heel NZ is. Regelmatig zijn er "washouts" (instortende wanden), vooral na hevige regenval. Dan is de weg voor de helft of zelfs geheel versperd. Veel onderhoud dus. Van dezelfde Marion kregen we een boek te leen dat gaat over de geschiedenis van de weg over de Hill. Het is geschreven door een vriend van haar die aan de voet van de berg is opgegroeid. Buitengewoon interessant, vooral ook vanwege de vele oude foto's. Het wordt je duidelijk hoezeer de eerste settlers hebben afgezien om over de hill te komen.We hebben het dan over 1850 / 1860. De mensen hadden een hard leven toen. Op een historische begraafplaats in Collingwood zagen we graven uit die tijd. Velen stierven jong, veelal na een ongeluk in de mijn of verdronken in een van de talrijke wilde rivieren.

We zijn ook twee keer met de auto dwars door het noordelijke stuk van het Abel Tasmanpark gereden. Over een bochtige gravelweg, stijgen en dalen, naar Totaranui, waar een prachtige camping ligt. Dus ook campers maken deze route. Gelukkig kwamen we er geen tegen. Verder is Totaranui alleen bereikbaar over zee. Hier zie je het meest gele zandstrand dat je maar bedenken kunt. En ook nog eens - in dit seizoen althans - totaal verlaten en dus helemaal voor ons alleen (en de sandflies natuurlijk)...!

Veel gewandeld en veel moois gezien dus.
Maar we hebben ons ook in het dorpsleven van Takaka gestort. Net in deze tijd was er filmfestival met een week lang bijzondere en mooie (vaak Franse) films. We hebben een pas genomen voor de hele week (35 dollar, pakweg 26 euro) en er volop van genoten. De bioscoop is een soort veredelde hal met stalen dakspanten, die verwarmd wordt met een hetelucht kanon. De akoestiek en apparatuur zijn verder ok. Er zijn gewone bioscoopstoelen, maar ook oude bankstellen en grote kussens waar je je in kunt vleien. En om dan 's avonds in het pikkedonker met hier en daar een verlaten lantarenpaal naar ons huis 5 km verderop te rijden, is toch wel een bijzonder gevoel.

Een week of 4 zijn we ook op donderdagavond naar de Brigand Bar in het dorp geweest. Een gezellige tent waar een aantal oude rakkers met elkaar met veel plezier, vakmanschap en overgave geweldige rock- en bluesmuziek speelt. Meestal eindigt de avond dan in een lange jamsession. We stonden al snel bekend als "de Noren", omdat ik een keer "Norwegian Wood" (van de Beatles) vroeg te spelen. De volgende keer toen we binnenkwamen werd direct weer dit nummer ingezet, met een knipoog naar ons... We hebben ze maar in de waan gelaten.
Er wordt op die donderdagavonden ook volop gedanst. Leuk om te zien , iedereen laat elkaar in zijn waarde. Sommigen dansen stijlvol, anderen springen in het rond op blote voeten, alles kan en iedereen vindt het prima.
Ons favoriete bier is hier Captain Cooker's geworden: bier dat gebrouwen wordt in de Mussel Inn , waar we ook waren met Inekes verjaardag. Trouwens ook op mijn ver jaardag vorige week hebben we deze leuke tent bezocht. We hebben heel wat Cookers op...

Het zit er bijna op dus. Dinsdag vertrekken we uit dit huis. Chris, onze paardenvriendin, brengt ons naar Nelson. Hier hebben we een auto gehuurd en rijden dan in 4 dagen via een mooie route naar Christchurch, waar we zaterdag op het vliegtuig stappen.
Een laatste bericht vanuit het geliefde NZ volgt nog!

Veel groeten van ons!

Ineke en Steven